Auteurs: Schipperskind (deel 1)

en Johan van Doorn (deel 2 en 3).

Illustraties: Schipperskind.

Coverontwerp: Schipperskind.

ISBN:9789464351828

© Schipperskind Anja van Doorn van Buitenen.

© Johan van Doorn.

Het boek is te koop bij: www.bravenewbooks.nl

Bol.com en andere (online) boekhandels

Ook te bestellen via deze website:

Prijs  € 16,50

Paperback 170 x 240mm

Een spannend fabeltje over een vioolspin en de kater van de heks.

Niets van deze uitgave mag verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt worden, door middel van druk, fotokopie, microfilm, internet of op welke wijze dan ook, zonder schriftelijke toestemming van de auteur.

Er was eens een moeder vioolspin met acht kleine spinnetjes. Elke avond als ze gingen slapen, schommelde moeder met het web en speelde ze op haar viool de mooiste wiegeliedjes.

Op een nacht kwam er een grote, zwarte spin en die stal de viool. Hij wilde dolgraag viool spelen, dat vond hij zo mooi. Hij had gezien hoe moeder vioolspin dat deed en het leek hem heel eenvoudig om te doen. Gewoon de strijkstok over de snaren wrijven. Hij had er altijd al van gedroomd om een beroemde spinnenviolist te worden, zodat andere spinnen hem zouden bejubelen. Een paar bomen verderop ging hij zitten spelen op de viool, maar er kwam geen mooi geluid uit. Het ging van knierp, knars en knerp. Toen was het pang en er brak een snaar. De spin gaf de moed niet op en speelde verder. Dan maar met drie snaren, dacht de grote, zwarte spin boos.

De volgende dag probeerde hij weer op de viool te spelen. Het was nog steeds knierp, knars en knerp en er brak weer een snaar. Nu heb ik er nog maar twee, dacht de grote, zwarte spin nijdig. Zo ging verder tot alle snaren gebroken waren.

 Uit een klein gaatje naast het haardvuur kwam opeens een oude grijze muis. Hij bleef op enige afstand van de kater staan. Snorrebaard dacht dat hij hem al eens eerder had gezien, maar de muizen waren bang voor hem en dan ook meestal weer heel snel verdwenen. "Ik ben de Patronium. Ik hoor van de kleine hier dat de kater hier ons allen kan helpen van de Heks af te komen." Hij maakte een buiging voor Arachnetia. "Mag ik de Hertogin vragen hoe wij kleine muizen kunnen helpen? Is bijvoorbeeld de kat te vertrouwen. Ook Arachnetia maakt een buiging. "Ik sta persoonlijk voor hem in, heer Patronium. Hij heeft mij belooft nooit meer een muis te eten." 

"Heb ik ook nooit gedaan," mopperde Snorrebaard verongelijkt zachtjes. "Stil jij. Dit is veel te belangrijk." Arachnetia keek boos naar hem op en draaide zich weer naar de muis, die met enige verbazing naar die twee totaal verschillende dieren keek. "Wij, de spinnen binden de Heks vast met onze draden. Het is dun en fijn, maar als we met genoeg samenwerken moet het lukken. Jullie muizen knagen het touw van de kat door en hij duwt haar in het vuur".